Eén van de tekstregels uit “You Can Drive My Car” van The Beatles.
Begrijpelijk. Tenminste voor zover ik kan zien hoort het beep-geluid toch echt wel bij een claxon, van een auto. Bovendien klinkt het lekker, die achtergrondzang van Paul en George.
Beep …. beep….
Het volgende artikel passeert de automatische streepjescodelezer bij de kassa. Wel een prettig geluid. Weet je in ieder geval wanneer het artikel is “gelezen” en of de cassière geen fout heeft gemaakt. Eén artikel, twee keer gebeept is overduidelijk fout, dus de kassasleutel erbij om te corrigeren. Ieder blondje achter de kassa begrijpt dit. Handig dus deze beep en zeker niet hinderlijk.
Beep-beep-beep, beep-beep-beep
Vrachtwagen in zijn achteruit. Weet je in ieder geval dat ie d’r aankomt. Soms met grof geweld, meestal met beleid. Weet je ook wanneer je dat hele vervelende jongetje net dat zetje moet geven, precies genoeg om… Nee, dat mag natuurlijk niet. Maar ook deze beep heeft zijn functie. Zeker met al die Poolse en Roemeense vrachtwagenchauffeurs die hun groot rijbewijs bij een pakje Europese Unie hebben gekregen. De beep is dus niet hinderlijk maar spaart levens, ook al vraag je je af of dat in alle gevallen de moeite waard is…
Beep (links), BEEP-BEEP (rechts), BEEP-BE-BEEP-BE-BEEP (midden), BE-BE-BEEP (achterin)
De juffert achter de balie probeert het nog wel maar komt er nauwelijks bovenuit. Ze vraagt waarschijnlijk met een marrokaans accent of ze me kan helpen. Zelf had je de woorden al klaar maar vergeet ze ter plekke. Je zoekt opnieuw naar je bestelling en uiteindelijk bestel je ongeveer wat de bedoeling was: de Big Mac, menu, potatoes, sundae na… De beepjes die je hoort ZWELLEN AAN en lijken ook alleen maar af te gaan als jij aan de balie staat van de McDonalds waar je naar toe gaat. De BEEPJES moeten bedoeld zijn voor die trage morons die nergens anders emplooi kunnen vinden dan bij McDonalds. Zelf word ik er horendol van en vraag me (tegen beter weten in) vervolgens ook nog af of de medewerkers achter de balie al moron waren of zijn geworden door die BLEEP-BEEP steeds harder wordende geluiden die steeds meer BE-BE-BEEP door elkaar heen gaan klinken. Als een valse compositie van Strauss of van een dove en ook DODE Beethoven, als een tribune vol vuvuzela’s of als mijn ver weggestopte herinneringen aan de kakefonie van woorden van mijn ex in één van haar ongecontroleerde one-way FOETERPARTIJEN. Hoe dan ook hinderlijk, onbegrijpelijk en pijnlijk voor mijn oren.
Dus “won’t you please, please help me?” (ook van de wel harmonieuze Beatles): ZET DIE BEEPJES UIT!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten