Vraag mij niet waarom mensen zo ongelooflijk gewelddadig zijn. Zelf ben ik een "lover not a fighter", zoals ook Michael Jackson tegen Paul McCartney moest toegeven in "the Girl is Mine".
Dagelijks vele voorbeelden van gewelddadigheid in het nieuws. Kaddafi natuurlijk, maar ook regeringen in vele landen die weer mensen ter dood veroordelen omdat die dan weer gewelddadige handelingen hebben verricht. Mijn kinderen doden ook allerlei monsters of andere meer menselijke entiteiten in computerspelletjes. Ook kijk ik met veel plezier naar series als CSI, the mentalist en ook (tot voor kort op de buis) Fringe: ook daar veel gewelddadigheden, maar als volwassene weet ik dat in ieder geval te plaatsen.
Kinderen lijken dit geweld allemaal echter niet aan te kunnen. Tenminste, dat denk ik dan maar. Ik kan mij niet herinneren dat pakweg zo'n dertig of veertig jaar geleden jongens en meisjes elkaar naar het leven stonden of dat ze überhaupt wisten hoe je iemand dood moest krijgen. Nu lijkt dat soort informatie overal te vinden. En misschien nog erger: het schijnt aantrekkelijk te zijn. Waar wij letterlijk nog "als de dood" waren
voor de "dood en al zijn vrienden" maakt Coldplay er een cd van en worden games volgestouwd met allerlei manieren iemand dood te krijgen, met alle gruwelijke details. Waar in mijn jeugd Paul Simon nog vrij onschuldig zong over de "50 ways to leave your lover" worden nu "50 ways to kill your brother" gepredikt.
Vervolgens zijn zelfs kinderen van groep 3, inderdaad 6+, op de moordlustige tour. Kennelijk omdat ze weten hoe het moet en "omdat het kan". Een nieuw warchild-project voor Marco Borsato wordt urgent: hoe krijg ik de oorlog uit het kind dat nog nooit een echte oorlog heeft meegemaakt in de hoop dat dat lukt voordat ze de oorlog ontketenen als ze volwassen worden.
"Omdat het kan..." Onvoorstelbaar dat we zo doorgaan. De ene gewelddadige game buitelt over de volgende gewelddadige film. De beelden steeds realistischer en binnenkort ook 3D. De gebruikte "wapens" benadert een simulator-status. De dood wordt een vriend.
Ik ben het met dit alles niet eens maar wordt iedere keer versleten voor een oude gek die nog nooit zo'n spel heeft gespeeld en de gruwelijke beelden nauwelijks kan aanzien. Klopt. Mijn maag speelt nog steeds op bij de eerste foto's van oorlogsgeweld uit de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865). Ook al zet ik diezelfde beelden onder een eigen liedje.
Maar als het geweld uit de spelletjes en de series overslaat op het echte leven moet er toch iets gedaan worden? Dit is toch een probleem? En als we dat allemaal vinden moeten we daar toch iets mee? Zelf heb ik echter ook geen oplossing anders dan de jeugd (en anderen) laten zien dat het anders kan, liefde preken en geen haat, een toekomst laten zien en geen einde van de wereld. Wel lastig met al die keiharde en gewelddadige afleiding om ons heen.
Dagelijks vele voorbeelden van gewelddadigheid in het nieuws. Kaddafi natuurlijk, maar ook regeringen in vele landen die weer mensen ter dood veroordelen omdat die dan weer gewelddadige handelingen hebben verricht. Mijn kinderen doden ook allerlei monsters of andere meer menselijke entiteiten in computerspelletjes. Ook kijk ik met veel plezier naar series als CSI, the mentalist en ook (tot voor kort op de buis) Fringe: ook daar veel gewelddadigheden, maar als volwassene weet ik dat in ieder geval te plaatsen.
Kinderen lijken dit geweld allemaal echter niet aan te kunnen. Tenminste, dat denk ik dan maar. Ik kan mij niet herinneren dat pakweg zo'n dertig of veertig jaar geleden jongens en meisjes elkaar naar het leven stonden of dat ze überhaupt wisten hoe je iemand dood moest krijgen. Nu lijkt dat soort informatie overal te vinden. En misschien nog erger: het schijnt aantrekkelijk te zijn. Waar wij letterlijk nog "als de dood" waren
voor de "dood en al zijn vrienden" maakt Coldplay er een cd van en worden games volgestouwd met allerlei manieren iemand dood te krijgen, met alle gruwelijke details. Waar in mijn jeugd Paul Simon nog vrij onschuldig zong over de "50 ways to leave your lover" worden nu "50 ways to kill your brother" gepredikt.
Vervolgens zijn zelfs kinderen van groep 3, inderdaad 6+, op de moordlustige tour. Kennelijk omdat ze weten hoe het moet en "omdat het kan". Een nieuw warchild-project voor Marco Borsato wordt urgent: hoe krijg ik de oorlog uit het kind dat nog nooit een echte oorlog heeft meegemaakt in de hoop dat dat lukt voordat ze de oorlog ontketenen als ze volwassen worden.
 |
| Paul Simon: "50 Ways To Kill Your Brother" (??!) |
Ik ben het met dit alles niet eens maar wordt iedere keer versleten voor een oude gek die nog nooit zo'n spel heeft gespeeld en de gruwelijke beelden nauwelijks kan aanzien. Klopt. Mijn maag speelt nog steeds op bij de eerste foto's van oorlogsgeweld uit de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865). Ook al zet ik diezelfde beelden onder een eigen liedje.
Maar als het geweld uit de spelletjes en de series overslaat op het echte leven moet er toch iets gedaan worden? Dit is toch een probleem? En als we dat allemaal vinden moeten we daar toch iets mee? Zelf heb ik echter ook geen oplossing anders dan de jeugd (en anderen) laten zien dat het anders kan, liefde preken en geen haat, een toekomst laten zien en geen einde van de wereld. Wel lastig met al die keiharde en gewelddadige afleiding om ons heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten