De gekozen naam had zeker met zijn miraculeuze geboorte te maken. Want hoe gelukkig moet je wel niet zijn, be lucky. Maar enigzins Frans vonden we eigenlijk beter. Bovendien heet zijn moeder Ucquie (leuke naam hè voor zo'n grote hond) en de vermoedelijke vader was Bill van de buren, dachten wij. Deze combinatie in een naam leek ons wel wat.
Bill-Ucquie, vriend en bewaker van de kids. Al snel groot. En groter. En sterker. De eerste aanval op een kat. Een eekhoorn. Een hert. En waar zijn die gekregen konijntjes gebleven? Daarna een enkele hond van campinggasten. Dan maar achter slot en grendel gedurende het seizoen. Even vriendelijk glimlachend. Zondermeer met zijn sprongkracht mogelijk om uit zijn zomerhok te kunnen vluchten, maar nee hoor, hij bleef gewoon waar hij was. Vorige winter weer vrij en meteen was het weer raak. Zo'n koe ziet er ook echt uit als een lopende hamburger, een lopende en uit de kluiten gewassen BigMac, zeg maar. Daar waren we nog op tijd bij. Bij zijn eerste poging onze oude Jim op te jagen was Jim gewond, maar na een cortizonspuit weer helemaal de oude. Na dit seizoen Bill-Ucquie weer los uit zijn zomerhok en eigenlijk is het meteen raak: Jim heeft dit helaas niet overleefd (zie één van de vorige blogs).Met nog vier andere katten (hapklare brokken eigenlijk) in huis, die we echt allemaal even geweldig vinden, konden we Bill-Ucquie niet handhaven. Eerst is ie in de herfstvakantie samen met "mams Ucquie" nog in het pension geweest. Een week geleden hebben we hem daar gelaten en Ucquie weer bij ons gehaald (het gaat overigens super tussen Ucquie en de katten). Vandaag naar het opvangcentrum geweest in Brive, waar ze geheid een nieuw baasje voor Bill-Ucquie gaan vinden. Blij dat ik hem nog even gezien heb, maar ook mooi geweest zo. Elkaar kunnen loslaten in het leven, dat is ook belangrijk.
Iedereen blij dus! Wij de weemoedige foto's en hij een leuke nieuwe toekomst. By bye Bill-Ucquie! Het ga je goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten